Na gruzach Święta

Na gruzach Święta

Spod rumowiska słów

Trudno będzie wydobyć srebrne sztućce polskiej zastawy

Owej słynnej na świecie rewerencji wobec dam

Spod gruzów prawa

Jak jeszcze ocalić zdeptane płótno które

kiedyś byłą flagą na maszcie narodowej dumy

I dawno już spłonął dębowy stół

Przy którym spożywaliśmy w noc ciemną

Chleb razowy nadziei i łez

gorzkich jak wódka rozpaczy

Jak po bombardowaniu narodowej edukacji

Pamiętać wciąż o wędrowcach historii

Dla których zabrakło pustego miejsca przy stole

Został nam jeszcze tylko czarny ogarek uporu

- ów ledwie tlący się knot

Jak węgiel którym skrobiemy Niebu rozpaczliwe litery:

„Marana tha”